بسم الله ارحمن الرحیم
پادشاهی را شنیدم بکشتن اسیری اشارت کرد. بیچاره در آن حالت نومیدی ملک را دشنام گرفت و سقط گفتن که گفته اند هر که دست از جان بشوید
هر چه در دل دارد، بگوید.
وقت ضرورت چو نماند گریز دست بگیـــــرد سر شمشیر تیـــــز
اذایس الانسان طال لســــانه کنسور مغلوب یصول علی الکـــب
ملک پرسید چه میگوید؟ یکی از وزرای نیک محضر گفت:ای خداوند همی گوید: والکاظمین الغیظ والفین عن الناس. ملک را رحمت آمد و از سر خون او در گذشت. وزیر دیگر که ضد او بود، گفت: ابنای جنس ما را نشاید در حضرت پادشاهان جز براستی سخن گفتن. این ملک را دشنام داد و ناسزا گفت. ملک روی ازین سخن در هم آمد و گفت آن دروغ وی پسندید تر آمد. مرا زین راست که تو گفتی که روی آن در مصلحتی بود و بنای این بر خبثی و خردمندان گفته اند: دروغی مصلحت آمیز به که راستی فتنه انگیز
هر آن که شاه آن کند که او گوید حیف باشــــــــد که جز نکـــو گوید
بر طاق ایوان فریدون نبشته بود:
جهان ای بـــرادر نماند بکــــــس دل انـــــــدر جهان افرین بند وبــس
مکن تکیه بر ملک دنیا و پشــت که بسیارکس چون توپروردوکشـت
چو آهنــگ رفتن کند جان پـــاک چه بر تخت مردن چه بر روی خاک
